در سال 1398 برای اربعین حسینی (ع) رفته بودم کربلا

بسم الله الرحمن الرحیم

         خدا رحمت کند سید اسرای ایرانی در عراق ، مرحوم سید علی اکبرابوترابی رو . ایشان  بعد از آزادی اسارت عراق ، چند سالی بود که در روز عرفه ، ظاهرا از تنگه مرصاد ، تا مرز خسروی را به اتفاق بعضی رفقا ، پیاده طی می کرد . طی سالیان بعد ، هرسال ، بر تعداد همراهان پیاده روی مذکور، اضافه می شد . بطوری که آمار همراهان ایشان را در سال 79 ، بالغ بر 60 هزارنفر برآورد می کنند . بعد ها که راه کربلا برای زوار امام حسین ، باز شد ، این حرکت ، به پیاده روی از نجف به سمت کربلا ، در اربعین حسینی تبدیل شد .

این که زائران عراق و کشورهای دیگر، از چه زمانی پیاده روی و شرکت در اربعین امام حسین (ع) را شروع کردند ، نمی دانم .

 

          چند سال قبل ، حاج ابوالفضل آقا ثقفی یک cd از سفراربعین شان را برایم آورده بود . " ضمن تآیید زیبایی و عظمت این حرکت خود جوش و  به خاطر جدیت و هدف متعالی آن جمعیت زیاد "، تماشای صحنه های دلخراش تاول زدن پاهای مسافران و ناراحتی های دیگر ناشی از پیاده روی چند روزه آن ، نظیر امراض مختلف جسمی ، ریوی و سرما خوردگی ، و مسائل دیگر که پیش آمده بود ، لزوم شرکت در این راه پیمایی را ، تا حدی زیر سوال میبرد . از طرفی ،  چند سالی بود برای مراسم اربعین ، همشیره ها و همسرانشان را که با کاروانی راهی کربلا میشدند ، مشایعت میکردیم  . ظاهرا برای آنها ، مشکلات مذکور ، جلوه ای نداشت . بطوری که همه ساله ، با اشتیاق ، کارشان را ، ادامه میدادند . هوس میکردم بروم ولی مسائلی بهانه میشد که نشه . سال قبل ، با آقای صفاری که سابقه سفر غیر اربعین رو داشت ، قرار گذاشتیم با هم برویم . ولی در واپسین روزها ، پشیمان شد . آخه به قول شاعر که میگه : بی پیر مرو خرابات ، هر چند اسکندر زمانه باشی .

      امسال که حذف ویزا ، یکی از موانع رو کم کرده بود واین که سالهای قبل ، عده ای حتی ، فقط با یک کارت ملی (بدون گذرنامه ) از مرز عبور کرده و به زیارت نائل آمده بودند ، آدم رو تحریک و تهییج میکرد . منتهی من آدمی نیستم که شخصیت خودم رو بخاطر نداشتن مدارک قانونی ، در حالت مباداها ، زیر سوال ببرم . ما ، خانوادگی اصول ، برایمان مهمه . مثلا در زمان صدام وبعد از پذیرش قطع نامه 598 شورای امنیت و پایان جنگ که مسافرت به کربلا برای خانواده های شهدا ، مجاز شده بود ، و بعضی والدین شهدا ، تن به این مسافرت داده و حتی متاسفانه ، مهمان صدام شده بودند و هر بار صدام ، می آمده برای والدین شهدا ، سخنرانی میکرده و میگفته " فرزندان شما رومن نکشتم بلکه ، امریکا کشت ..... " ، ما نتوانستیم خودمان رو راضی کنیم که با اجازه قاتلین شهدا مون و به مهمانی قاتل شهدا مون به زیارت مقتدامون بریم . ( آخه سالها بود ، شیعیان ایران در حسرت رفتن به کربلا دائم الذکر بودند) تا این که ابوین ، به رحمت خدا رفتند و از این فیض ، محروم شدند .

     امسال انگار همه چیز ، در تحریک حرکت وشرکت دراین پیاده روی باشکوه ، همکاری میکردند و انگار میگفتند ، این فرصت ، ممکنه ازدست بره و تاسف جای آن رو بگیره . " زمان امام (ره) هم من بخاطرعدم رغبت به حضور در آن ازدحام جمعیتی ، فیض ، گیرم نیومد . یک بار هم که رهبرعزیزمان ، به شهرما ، تشریف فرما شده بود ، برای ملاقات ، رفتم واتفاقا ، یکی از رفقا ، لطف کرد و برگه ورود خودش رو به من داد ولی چون صف جمعیت ورودی ، زیاد بود ، نتوانستم خودم رو راضی کنم که در صفی ، برای رسیدن به هدفم ، قرار بگیرم و برگه رو به شخصی که طالب بود ، دادم . "

در روزهای آخر ، اقدام به گرفتن گذرنامه کردم و با خودم گفتم ، اگر اسباب ، مهیا نشود ، صلاح نیست و یا به اصطلاح ، حضرت  نطلبیده . در این فاصله ، طی تماس با همشیره ، گفتم اگر همه چیز جور شود ، با ماشین خودم می آیم که همشیره گفت : پس با ماشین ما بیا که جادارتره ، تا در برگشت ، با هم برگردیم " چون اوضاع کاروان آنها ، با سالهای قبل ، فرق کرده و اتوبوس برای برگشت ، نداشت " .

 برای اینکه " بلدی " ، به همراه داشته باشم ، با آقای صادق  آقایی ، که سالهای قبل شرکت کرده ومی گفت ، راه و چاه رو بلده ، صحبت کردم ، موافق بود که با ماشین من بیاید . منتهی چون از سفر خودم اطمینان نداشتم ، قرار قطعی ، نگذاشتم . اما به راحتی ، گذر نامه و بقیه مدارک ، آماده شد . از دانشگاه هم که بر طبق سابقه سالهای قبل ، انتظار برقراری کلاس ، نداشتم .

 در این بین به پسردایی هم که سال قبل ، به همراه دختر خاله  ( همسرش ) ، رفته بودند ، پیشنهاد کردم وآنها نیز، همسفر ما شدند .

چهارشنبه 98/7/25 ، حدود ساعت 3 بعد از ظهر، به اتفاق پسر دایی و خانمش وآقا صادق آقایی با سمند عازم عراق شدیم .

 بعد از همدان ، به اولین موکب ، رسیدیم که با پذیرایی چای ، خودمون رو زوار رسمی اربعین امام حسین (ع) ، احساس کردیم .

 

 

 

 

 اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ رَسُولِ اللَّهِ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا خِیَرَةَ اللَّهِ و َابْنَ خِیَرَتِهِ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ اَمیرِالْمُؤْمِنینَ و َابْنَ سَیِّدِ الْوَصِیّینَ

سلام بر تو ای ابا عبداللّه سلام بر تو ای فرزند رسول خدا سلام بر تو ای برگزیده خدا و فرزند برگزیده اش سلام بر تو ای فرزند امیر مؤمنان و فرزند سید اوصیاء

 اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ فاطِمَةَ سَیِّدَةِ نِساَّءِ الْعالَمینَ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا ثارَ اللَّهِ وَ ابْنَ ثارِهِ وَ الْوِتْرَ الْمَوْتُورَ

سلام بر تو ای فرزند فاطمه بانوی زنان جهانیان سلام بر تو ای کسی که از خون پاک تو و پدر بزرگوارت خدا انتقام می ‏کشد و از ظلم و ستم وارد بر تو دادخواهی می‏ کند

 اَلسَّلامُ عَلَیْکَ وَعَلَی الاَْرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکُمْ مِنّی جَمیعاً سَلامُ اللَّهِ اَبَداً ما بَقیتُ وَ بَقِیَ اللَّیْلُ وَالنَّهارُ

سلام بر تو و بر ارواح پاکی که در حرم مطهرت با تو مدفون شدند بر جمیع شما تا ابد از من درود و تحیت و سلام خدا باد تا من هستم و روز و شب در جهان برقرار است

 یا اَباعَبْدِاللَّهِ لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِیَّةُ وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتِ الْمُصیبَةُ بِکَ (بِکُمْ) عَلَیْنا وَ عَلی جَمیعِ اَهْل ِالاِْسْلامِ 

ای ابا عبداللّه براستی بزرگ است سوگواری تو و گران و عظیم گشت مصیبت تو بر ما و بر همه اهل اسلام

 و َجَلَّتْ وَ عَظُمَتْ مُصیبَتُکَ فِی السَّمواتِ عَلی جَمیعِ اَهْلِ السَّمواتِ فَلَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً اَسَّسَتْ اَساسَ الظُّلْمِ وَ الْجَوْرِ عَلَیْکُمْ اَهْلَ الْبَیْتِ

و تحمل آن مصیبت بزرگ در آسمانها بر جمیع اهل سموات سخت و دشوار بودپس خدا لعنت کند امتی که اساس ظلم و ستم را بر شما اهل بیت رسول بنیاد کردند

 وَ لَعَنَاللَّهُ اُمَّةً دَفَعَتْکُمْ عَنْ مَقامِکُمْ و َاَزالَتْکُمْ عَنْ مَراتِبِکُمُ الَّتی رَتَّبَکُمُ اللَّهُ فیها 

و خدا لعنت کند مردمی را که کنار زدند شما را از مقام مخصوصتان و حذف کردند شما را از آن مرتبه هائی که خداوند به شما داده بود

 و َلَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً قَتَلَتْکُمْ وَ لَعَنَ اللَّهُ الْمُمَهِّدینَ لَهُمْ بِالتَّمْکینِ مِنْ قِتالِکُمْ 

و خدا لعنت کند مردمی که شما را کشتند و خدا لعنت کند آن مردمی را که از امرای‏ ظلم و جور برای کشتن شما تمکین و اطاعت کردند

 بَرِئْتُ اِلَی اللَّهِ وَ اِلَیْکُمْ مِنْهُمْ وَ مِنْ اَشْیاعِهِمْ وَ اَتْباعِهِمْ وَ اَوْلِیاَّئِهِم 

بیزاری جویم بسوی خدا و بسوی شما از ایشان و از پیروان و دنبال روندگانشان و دوستانشان

یا اَباعَبْدِاللَّهِ اِنّی سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَکُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَکُمْ اِلی یَوْمِ الْقِیامَةِ 

ای اباعبداللّه من  در صلحم با کسی که با شما در صلح است و در جنگم با هر کس که با شما در جنگ است تا روز قیامت

 وَ لَعَنَ اللَّهُ آلَ زِیادٍ وَ آلَ مَرْوانَ وَ لَعَنَ اللَّهُ بَنی اُمَیَّةَ قاطِبَةً وَ لَعَنَ اللَّهُ ابْنَ مَرْجانَةَ 

و خدا لعنت کند آل زیاد و آل مروان را و خدا لعنت کند همگی بنی امیه را و خدا لعنت کند فرزند مرجانه (ابن زیاد) را

 وَ لَعَنَ اللَّهُ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ لَعَنَ اللَّهُ شِمْراً (شَمِراً)وَ لَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً اَسْرَجَتْ وَ اَلْجَمَتْ وَ تَنَقَّبَتْ لِقِتالِکَ 

خدا لعنت کند عمر بن سعد را و خدا لعنت کند شمر را و خدا لعنت کند گروهی را که اسبها را برای جنگ با حضرتت زین و لگام کردند و برای جنگ با تو مهیا کردند

 بِاَبی اَنْتَ وَ اُمّی لَقَدْ عَظُمَ مُصابی بِکَ فَاَسْئَلُ اللَّهَ الَّذی اَکْرَمَ مَقامَکَ وَ اَکْرَمَنی بِکَ

پدر و مادرم بفدایت که تحمل مصیبت بر من بواسطه ظلمی که بر شما رفت  دشوار است پس از خدایی که مقام تو را گرامی داشت و مرا هم بواسطه دوستی شما عزت بخشید

 اَنْ یَرْزُقَنی طَلَبَ ثارِکَ مَعَ اِمامٍ مَنْصُورٍ مِنْ اَهْلِ بَیْتِ مُحَمَّدٍ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ و َآلِهِ 

از او درخواست می ‏کنم که روزی من گرداندتا در رکاب امام منصور از اهل بیت محمد صلی الله علیه و آله باشم

 اَللّهُمَّ اجْعَلْنی عِنْدَکَ وَجیهاً بِالْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلامُ فِی الدُّنْیا وَ الاْخِرَةِ 

خدایا مرا نزد خود بوسیله حسین علیه السلام در دو عالم وجیه و آبرومند گردان  

 یا اَباعَبْدِاللَّهِ اِنّی اَتَقَرَّبُ اِلی اللَّهِ وَ اِلی رَسُولِهِ وَ اِلی امیرِالْمُؤْمِنینَ وَ اِلی فاطِمَةَ وَ اِلَی الْحَسَنِ وَ اِلَیْکَ بِمُوالاتِکَ 

ای اباعبداللّه من تقرب  می جویم به درگاه خدا و پیشگاه رسولش و امیرالمؤمنین و فاطمه و حسن و به حضرت تو قرب می طلبم بواسطه محبت و دوستی تو

 وَ بِالْبَراَّئَةِ (مِمَّنْ قاتَلَکَ وَ نَصَبَ لَکَ الْحَرْبَ وَ بِالْبَرائَةِ مِمَّنْ اَسَّسَ اَساسَ الظُّلْمِ وَ الْجَوْرِعَلَیْکُمْ وَ اَبْرَءُ اِلَی اللّهِ وَ اِلی رَسُولِهِ) مِمَّنْ اَسَسَّ اَساسَ ذلِکَ وَ بَنی عَلَیْهِ بُنْیانَهُ وَ جَری فی ظُلْمِهِ وَ جَوْرِهِ عَلَیْکُمْ وَ علی اَشْیاعِکُمْ  بَرِئْتُ اِلَی اللَّهِ وَ اِلَیْکُمْ مِنْهُمْ

 و بوسیله بیزاری از کسی که با تو مقاتله کرد و جنگ با تو را برپا کرد و به بیزاری جستن از کسی که شالوده ستم و ظلم بر شما را ریخت و بیزاری میجویم بسوی خدا و بسوی رسولش و بیزاری از کسانی که اساس و پایه ظلم و بیداد را بر شما بنا نهادند و بیزارم از پیروان آنها و به درگاه خدا و نزد شما اولیاء خدا از آن مردم ستمکار ظالم بیزاری می‏ جویم

 وَ اَتَقَرَّبُ اِلَی اللَّهِ ثُمَّ اِلَیْکُمْ بِمُوالاتِکُمْ وَ مُوالاةِ وَلِیِّکُمْ 

و اول به درگاه خدا سپس نزد شما تقرب می‏ جویم به سبب دوستی شما و دوستی دوستان شما

 وَ بِالْبَرآئَةِ مِنْ اَعْداَّئِکُمْ وَ النّاصِبینَ لَکُمُ الْحَرْبَ وَ بِالْبَرآئَةِ مِنْ اَشْیاعِهِمْ وَ اَتْباعِهِمْ 

و به سبب بیزاری جستن ازدشمنان شما و بیزاری از مردمی که با شما به جنگ و مخالفت برخاستند و از شیعیان و پیروان آنها هم بیزاری می ‏جویم

 اِنّی سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَکُمْ وَحَرْبٌ لِمَنْ حارَبَکُمْ وَ وَلِیُّ لِمَنْ والاکُمْ وَ عَدُوُّ لِمَنْ عاداکُمْ 

من در صلح و سازشم با کسی که با شما در صلح است و در جنگم با کسی که با شما در جنگ است و دوستم با کسی که شما را دوست دارد و دشمنم با کسی که شما را دشمن دارد

 فَاَسْئَلُ اللَّهَ الَّذی اَکْرَمَنی بِمَعْرِفَتِکُمْ وَمَعْرِفَةِ اَوْلِیاَّئِکُمْ وَ رَزَقَنِی الْبَراَّئَةَ مِنْ اَعْداَّئِکُمْ 

و درخواست می کنم از خدائی که مرا گرامی داشت بوسیله معرفت شما و معرفت دوستانتان و همیشه بیزاری از دشمنان شما را روزی من فرماید

 اَنْ یَجْعَلَنی مَعَکُمْ فِی الدُّنْیا وَالاْخِرَةِ وَاَنْ یُثَبِّتَ لی عِنْدَکُمْ قَدَمَ صِدْقٍ فِی الدُّنْیا وَ الاْخِرَةِ 

واینکه مرا با شما در دنیا و آخرت همراه گرداند و مرا در دو عالم به مقام صدق و صفای با شما  ثابت قدم بدارد

 وَ اَسْئَلُهُ اَنْ یُبَلِّغَنِی الْمَقامَ الْمَحْمُودَ لَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ وَ اَنْ یَرْزُقَنی طَلَبَ ثاری مَعَ اِمامٍ هُدیً ظاهِرٍ ناطِقٍ (بِالْحَقِّ) مِنْکُمْ 

و از او خواهم که مرا به مقام پسندیده شما در پیش خدا برساند و و مرا نصیب کند که در رکاب امام زمان شما اهل بیت که هادی و ظاهر شونده ناطق به حق است خون خواه باشم

 وَ اَسْئَلُ اللَّهَ بِحَقِّکُمْ وَبِالشَّاْنِ الَّذی لَکُمْ عِنْدَهُ اَنْ یُعْطِیَنی بِمُصابی بِکُمْ اَفْضَلَ ما یُعْطی مُصاباً بِمُصیبَتِهِ مُصیبَةً ما اَعْظَمَها

و از خدا می خواهم به حق شما و بدان منزلتی که شما نزد او دارید ، که به من بوسیله مصیبتی که از ناحیه شما به من رسیده بهترین پاداشی را که می دهد به یک مصیبت زده از مصیبتی که دیده عطا کند

 وَ اَعْظَمَ رَزِیَّتَها فِی الاِْسْلامِ وَ فی جَمیعِ السَّمواتِ وَ الاَْرْضِ (الْأَرَضِینَ)اَللّهُمَّ اجْعَلْنی فی مَقامی هذا مِمَّنْ تَنالُهُ مِنْکَ صَلَواتٌ وَ رَحْمَةٌ وَ مَغْفِرَةٌ 

براستی چه مصیبت بزرگی و چه داغ گرانی بود در اسلام و در تمام آسمانها و زمین خدایا مرا در این مقام که هستم از آنان که درود و رحمت و مغفرتت شامل حال آنهاست قرار ده

 اَللّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیایَ مَحْیا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَماتی مَماتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ 

پروردگارا مرا به آیین محمد و آل اطهارش زنده بدار و رحلتم را به آن آیین بمیران

 اَللّهُمَّ اِنَّ هذا یَوْمٌ تَبرَّکَتْ بِهِ (فِیهِ)بَنُو اُمَیَّةَ وَ ابْنُ آکِلَةِ الَْآکبادِ اللَّعینُ ابْنُ اللَّعینِ عَلی لِسانِکَ وَ لِسانِ نَبِیِّکَ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ 

خدایا این روز روزی است که آنرا بنی امیه آنرا مبارک دانستند و پسر آن زن جگرخوار (معاویه ) و یزید پلید لعین پسر معاویه ملعون بر زبان تو و زبان پیامبرت که درود خدا بر او و آلش باد

 فی کُلِّ مَوْطِنٍ وَ مَوْقِفٍ وَقَفَ فیهِ نَبِیُّکَ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ 

در هر مسکن و منزل که رسول تو صلی اللّه علیه و آله توقف داشت

 اَللّهُمَّ الْعَنْ اَباسُفْیانَ وَ مُعاوِیَةَ وَ یَزیدَ بْنَ مُعاوِیَةَ عَلَیْهِمْ مِنْکَ اللَّعْنَةُ اَبَدَ الاْبِدینَ 

خدایا لعنت کن ابوسفیان و معاویه و یزید بن معاویه را که لعنت بر ایشان باد از جانب تو برای همیشه

 وَ هذا یَوْمٌ فَرِحَتْ بِهِ آلُ زِیادٍ وَ آلُ مَرْوانَ بِقَتْلِهِمُ الْحُسَیْنَ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِ (عَلَیْهِ السَّلاَمُ)

و این روز روزیست که آل زیاد بن ابیه لعین و آل مروان بن حکم خبیث بواسطه قتل حضرت حسین صلوات الله علیه شادان بودند

 اَللّهُمَّ فَضاعِفْ عَلَیْهِمُ اللَّعْنَ مِنْکَ وَ الْعَذابَ (الاَْلیمَ) اَللّهُمَّ اِنّی اَتَقَرَّبُ اِلَیْکَ فی هذَا الْیَوْمِ وَ فی مَوْقِفی هذا 

خدایا پس چندین برابر بر آنها لعنت کن ودر عذاب دردناک قرار ده خدایا من تقرب جویم بسوی تو در این روز و در این جائی که هستم

 وَ اَیّامِ حَیاتی بِالْبَراَّئَهِ مِنْهُمْ وَاللَّعْنَةِ عَلَیْهِمْ وَ بِالْمُوالاتِ لِنَبِیِّکَ وَ آلِ نَبِیِّکَ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمُ اَلسَّلامُ 

و در تمام دوران زندگیم به بیزاری جستن و لعن بر آن ظالمان و دشمنی آنها و به دوستی پیغمبر و آل اطهار او صلوات الله علیهم اجمعین تقرب می‏ جویم

 اَللّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلی ذلِکَ 

خدایا لعنت کن نخستین ستمگری را که بزور گرفت حق محمد و آل محمد را و آخرین کسی که او را در این زور و ستم پیروی کرد

 اَللّهُمَّ الْعَنِ الْعِصابَةَ الَّتی (الَّذِینَ)جاهَدَتِ الْحُسَیْنَ وَ شایَعَتْ وَ بایَعَتْ وَ تابَعَتْ (تَایَعَتْ)عَلی قَتْلِهِ اَللّهُمَّ الْعَنْهُمْ جَمیعاً

پروردگارا تو بر جماعتی که بر علیه حسین (ع) به جنگ برخاستند لعنت فرست و بر شیعیانشان و بر هر که با آنان بیعت کرد و از آنها پیروی کرد پروردگارا بر همه لعنت فرست

 اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَی الاَْرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّی سَلامُ اللَّهِ (اَبَداً) ما بَقیتُ وَ بَقِیَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِکُمْ 

سلام بر تو ای ابا عبداللّه و بر روانهائی که فرود آمدند به آستانت ، سلام خدا از من بر تو باد تا ابد مادامی که روز و شب باقی است و خدا این زیارت مرا آخرین عهد با حضرتت قرار ندهد

 اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ وَ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَصْحابِ الْحُسَیْنِ 

سلام بر حسین و بر علی بن الحسین و بر فرزندان حسین و بر اصحاب و یاران حسین

 اَللّهُمَّ خُصَّ اَنْتَ اَوَّلَ ظالِمٍ بِاللَّعْنِ مِنّی وَ ابْدَاءْ بِهِ اَوَّلاً ثُمَّ (الْعَنِ) الثَّانِیَ وَالثّالِثَ وَ الرّابِعَ 

خدایا مخصوص گردان لعنت من را به اولین شخص ظالم و اول در حق اولین ظالم و آنگاه در حق دومین و سومین و چهارمین

 اَللّهُمَّ الْعَنْ یَزیدَ خامِساً وَ الْعَنْ عُبَیْدَ اللَّهِ بْنَ زِیادٍ وَ ابْنَ مَرْجانَةَ وَ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ شِمْراً وَ آلَ اَبی سُفْیانَ وَ آلَ زِیادٍ وَ آلَ مَرْوانَ اِلی یَوْمِ الْقِیمَةِ 

خدایا لعنت کن یزید را در مرتبه پنجم و لعنت کن عبیداللّه پسر زیاد و پسر مرجانه را و عمر بن سعد و شمر و خاناپدان ابوسفیان و خاندان زیاد و خاندان مروان را تا روز قیامت

 اَللّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشّاکِرینَ لَکَ عَلی مُصابِهِمْ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ عَلی عَظیمِ رَزِیَّتی 

خدایا تو را ستایش م ی‏کنم به ستایش شکرگزاران تو بر غم و اندوهی که به من در مصیبت رسید حمد خدا را بر عزا داری و اندوه و غم بزرگ من

 اَللّهُمَّ الرْزُقْنی شَفاعَةَ الْحُسَیْنِ یَوْمَ الْوُرُودِ وَ ثَبِّتْ لی قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَکَ مَعَ الْحُسَیْنِ وَ اَصْحابِ الْحُسَیْنِ الَّذینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلامُ 

خدایا روزیم گردان شفاعت حسین علیه السلام را در روز ورود (به صحرای قیامت )  و مرا نزد خود ثابت قدم بدار به صدق و صفا با حضرت حسین (ع) و اصحابش که در راه تو جانشان را به همراه حسین (ع) فدا کردند باشیم.

            بعد از کرمانشاه ، به موکب های بیشتری برخوردیم . بعد از کرمانشاه که ترافیک نسبتا زیاد بود ، در اوائل شب ، به یک دوراهی رسیدیم که سمت راست ، به طرف مرز مهران و سمت چپ که تقریبا یک صدم مسافرها ، انتخاب میکردند ، به سمت مرز خسروی می رفت . من که از شلوغی بیزارم ، مرز خسروی رو که خلوت بود ، انتخاب کردم .

    نهایتا به قصر شیرین رسیدیم و بعد ، به طرف مرز خسروی رفتیم . در آخر راه ، ساعاتی بعد از نیمه شب ، به میدان نیمه آماده ای رسیدیم که مامورین انتظامی گفتند  باید برگردیم و اتومبیل رو دریکی از پارکینگ ها ، که در مسیر، برای همین منظور در نظر گرفته شده ، پارک وبر گردیم وبقیه راه رو بدون وسیله شخصی ، طی کنیم . نخست ، ازسمت راست  میدان ، به طرف روستای خسروی رفته و از نانوای سحرخیزی که مشغول گرم کردن تنور های نان ماشینی بود ، مشورت گرفته متوجه شدیم که در روستا ، امکان گیر آوردن پارکینگ ، آنهم آن موقع شب ، دور از انتظار است و ازطرفی امنیت پارکینگ های دولتی بیشتر ونیز فاصله آنها تا میدان ، کمتر ازفاصله این روستا هست . لذا من و آقا صادق ، به اولین پارکینگ در مسیر ، برگشته ماشین را در آن پارکینگ وسیع که معلوم شد متعلق به ارتش است ، مستقر کردیم .

    از پارکینگ تا آن میدان که حدود 1300 متر فاصله داشت ، و نیز ازپارکینگ های دورتر ، اتوبوس هایی به رایگان ، زوار رو به میدان مذکور می بردند ولی ما منتظر اتوبوس نشده ، پیاده راه افتادیم . در بین راه ، یک وانت تویوتای ارتش ، ما و چند نفری که مثل ما پیاده در مسیر بودند را سوار و به میدان رساند . قدری ، بر لبه بلوک های نیمه کاره سازه میدان نشستیم . هوا داشت روشن می شد و هر لحظه بر تعداد زوار منتظر عبور ، افزوده می شد و چون آنجا محلی برای انجام فریضه نماز نبود ، به ناچار ، سنگی به عنوان مهر انتخاب کرده و روی خاک میدان ، نماز صبح رو بجا آوردیم . در این لحظه ، مامورین اجازه حرکت به طرف مرز رو دادند .

    چون مسیر مرز خسروی تا نجف که منطقه کرد نشین عراق و از مدتی قبل ، نا امن شده بود ، شب ها به واسطه ناتوانی در برقراری امنیت بسته و روز ها که مسیر عبور زوار ، توسط نیروهای مردمی ( حشدالشعبی ) ، تامین میشد ، عبور مرور ، برقرار میشد .

    حالا همان یک درصد جمعیت که به طرف این مرز آمده بودند ، بدلیل بسته بودن مرز از اول شب تا صبح ، تبدیل به جمعیت انبوهی شده بود که به طرف مرز هجوم بردند . تعداد ده دوازده اتوبوس ، با سرعت ، با کرایه برای هر نفر 3هزار تومان ، زوار رو به محل خروجی مرز ، می رساندند . با آن که هر اتوبوس ، بیش از هفتاد هشتاد نفر سوار میکرد ولی برای آن جمعیت زیاد ، کافی نبود و مردم ، برای برگشتن اتوبوسها ، بی صبری کرده ، پیاده بطرف مرز حرکت کرده و اتوبوسهای خالی که بر می گشتند رو متوقف و همانجا ، سوارمی شدند و به این ترتیب ، در کنترل نیروهای انتظامی ، ایجاد اختلال می کردند .

    خوب این بی صبری و عجله ، در خروجی های دروازه مرزی هم جلوه کرد و در نهایت ، با ناراحتی از این بی نظمی ، از خروجی ایران گذشته ، وارد ورودی عراق شدیم . آن ازدحام و متاسفانه عدم رعایت شئونات انسانی که من معمولا از آن بیزارم ، موجب شد که با زحمت ، از میان جمعیت که بهم فشار می آوردند ، خارج شده ، حتی از رفتن به عراق ، پشیمان شدم . در این لحظه ، متوجه شدم ، مسئولان عراقی ، در ورودی معمولی به  ساختمان مرزی عراق رو که با عرض کم و برای مواقع خلوتی بود و حالا  بسته بودند رو ، باز کردند تا کمکی به این ازدحام شود . ( به علت ازدیاد جمعیت ، در این مقطع زمانی ، در مجاور ساختمان گمرک مرزی ، دروازه های موقتی ایجاد کرده بودند و زوار ، اصلا از ساختمان گمرک ، گذر نمیکردند )

 با خودم گفتم ، دیگر بهانه ای برای برگشتن نیست و راهی آن ورودی شدم ولی دیگران هم که متوجه باز گشایی این ورودی شدند ، به این طرف ، هجوم آوردند وبواسطه گیر کردن بین جمعیت ، ناچار با فشار جمعیت ، وارد ورودی عراق و بعد از مهر خوردن گذرنامه ، عملا وارد خاک عراق شدم . پس از مدت کمی ، بقیه نیزآمدند و به هم ، ملحق شدیم .

    محیطی خاکی و نا مرتب بود . چند موکب با مایعات و اغذیه های مختلف ، از مسافرین بصورت رایگان ، پذیرایی می کردند . بعضی هم به فروش مواد خوراکی و اغذیه با قیمت گزاف ، کاسبی میکردند .

    مینی بوس هایی با کرایه هرنفر 200 هزار تومان ، زوار رو برای رساندن به شهر نجف سوار می کردند . آقا صادق که دست و پا شکسته عربی صحبت می کرد ، با یکی از راننده ها توافق کرد و سوار شدیم . ( ما تصور می کردیم تخفیف گرفته ولی در موقع جمع کردن کرایه ها ، همان نفری 200 هزار تومان رو گرفت )

   معلوم شد ، کمی جلوتر ، اتوبوس هایی هم منتظر مسافر بودند وشاید با قیمت مناسب تری می بردند ولی ما که خبر نداشتیم و سوار مینی بوس شده بودیم .

    مسیر حدود 300 کیلومتری رو که از بغداد ، کوفه ، حله ،و نیز رود فرات میگذشت ، تا به نجف اشرف برسد ، به دلیل خرابی جاده و ایست بازرسی های مسیر، بیش از دوازده ساعت در راه بودیم . در یکی از ایست بازرسی ها ، راننده درخواست جمع کردن گذرنامه همه زوار جهت  ارائه به مامورین را کرد که بعضی موافق نبودند و با مطالبی که راننده به عربی می گفت ، زوار را ترساندند که اگر ندهند ، چطور خواهد شد .( بعدها متوجه شدیم نگرانی بعضی زوار ، بیهوده نبوده و گذرنامه ها مورد سؤاستفاده قرارمی گرفته )

    در نیمه راه ، نخست کولر ماشین از کار افتاد و بعد هم ، خود ماشین ، خراب شد تا اینکه یک مینی بوس دیگر ، به کمک آمد و بقیه راه ، با اون ، طی شد . در این چند ساعت ، فقط حدود نیم ساعت برای نماز ظهر و عصر ، در مسجد بزرگی در بغداد ، توقف کردیم . درگوشه ای از محوطه مسجد ، با انواع چایی و آب معدنی پذیرایی می کردند و در بخش دیگر محوطه ، افرادی بلند قامت و درشت هیکل ، با لباسی سیاه  و بلند وکمربندی  پهن و قداره ای به بلندی شمشیر ولی پهن به کمر بسته ، مشغول آماده کردن دیگ ها و سینی های بزرگی ، قاعدتا ، برای مهیا کردن اسباب پذیرایی شب بودند .

 

بعد از نماز و پذیرایی با نوشیدنی ، راه افتادیم .

     در شهر بغداد ، ترافیک سنگین بود . یکی از مسافر ها ، نوحه ای انتخاب کرد و با همراهی بقیه ، قدری از آن خستگی و بی حالی کاسته شد .

 

 

( با این حال ، یکی از مسافرها که سابقه و اطلاعات زیادی داشت و این مسیر رو بخوبی می شناخت ، می گفت  " راننده که از وضع ترافیک شهر با خبر است ، برای انتخاب مسیر خلوت تر ، راه خود را خیلی دور کرده و از مسیر های غیر معمول ، می رود " )

    وقتی در نجف از مینی بوس پیاده شدیم ، اذان مغرب ، گذشته بود . زوار ، هر یک به راه خود رفتند . چون عربی بلد نبودیم ، به سختی آدرس حرم رو پرسیدیم و به طرف حرم حضرت امیر (ع) حرکت کردیم . آدرس حرم حضرت امیر (ع) را می پرسیدیم ولی پاسخ عربی آنها ، کمک زیادی نمی کرد . خیلی شلوغ بود ،  باید از لابلای جمعیت عبور می کردیم . از طرفی ، اگرچه ، در بین جمعیتی هستی که هم زبان تو نیستند ولی چون می دانی  با آنها به جهت شیعه بودن ، وجه مشترک داری و از طرفی می دانی ممکن است در بین این انبوه جمعیت ، هم زبان تو ویا عده ای ، هم شهری تو باشند ، آرامش داری . نهایتا مسیر را پیدا و به طرف حرم حرکت کردیم . در مسیر حرم ، موکب های زیادی برای خدمت به زوار و اطعام آنها بودند که اکثرا مشغول جمع و جور کردن اسباب خدمتشان بودند و گوئی ، جمعیت کم شده و کارشان رو تعطیل کرده بودند . در همان نابسامانی های بجا مانده ، آبی برای وضو یافته ونماز مغرب و عشا را بجا آورده ، به حرکت ادامه دادیم . این مسیر ، از بین قبرستان عراقی ها ، بود . البته شب که چیز زیادی متوجه نشدم ولی صبح ، موقع برگشتن که باید از همین مسیر عبور میکردم ، قدری توجه کردم ولی نه آنقدر که بتوانم توضیح کاملی بدهم . هم انقدر بگویم که خیلی عجیب و غریب بود . نظیر منازل شهر تاریخی ماسوله ، با ارتفاع های متفاوت ولی نه با نظم و ترتیب ، بلکه خیلی درهم برهم بود ، با سنگ نوشته هایی ، بعضی ، خوابیده و اکثرا ، ایستاده ، نوشته ها و نقوشی عجیب ، بعضی انگار شجره نامه امواتشون رو نوشته بودن ، خلاصه بنظر میرسید ، وارد تاریخ شده ای مثلا یک شهرک از زیر خاک سر در آورده و کشف شده که باستان شناسان در تلاش برای حفاری و نمایندن واقعیات آن هستند ....

     در نزدیک حرم ، پسر دایی بدنبال خانمش ، مسیری از بین جمعیت انتخاب کرده بدون توجه به من ، به یکی از درگاه های ورود به صحن ، وارد و  ناپدید شدند . آقا صادق هم ، بی توجه به من ، راه خودش را از مسیر دیگری می رفت . من که نا بلد بودم ، بین اینکه خودم رو به کدام این " بلدها " برسانم ، سرگردان بودم واز آنجایی که آقا صادق می گفت ، مواد غذایی برای آشپزخانه بچه های امامزاده اسماعیل که آنجا موکبی دارند با خود آورده و باید به آنها برساند ، خودم را به ایشان رساندم . ولی ایشان ، مدتی بی خود و بیجهت ، سر گردان ، دور خودش می گشت و به هر طرف ، می رفت و من فقط سعی می کردم گمش نکنم . نهایتا گفت موکب بچه های قزوین رو بلد نیست . شارژ گوشیش هم که شماره همراه بچه ها رو داره ، تمام شده ....  در صحن حضرت زهرا (س) بودیم . من پیشنهاد کردم گوشی را به مکانی که با تعدادی پریز برق ، برای شارژ گوشی های زوار ، آماده کرده بودند ، به برق متصل و کالسکه اش رو هم ، نزد من بگذارد و با فراغ بال بگردد . قبول کرد . ساعتی ، ناپدید شد .

    بالاخره آمد و گفت بیا برویم ، درهمین کوچه روبرو هستند . وقتی به موکب رسیدیم ، زوار ، خوابیده بودند و عده ای مشغول جمع آوری و پاک سازی تجهیزات پذیرایی شام صرف شده ، و آماده سازی های دیگر برای صبحانه ، در تکاپو و تحرک بودند . حس خیلی خوبی دارد که در بین آن همه جمعیت ، و در شهرو کشوری غریب ، با افراد آشنا روبرو می شوی ، مثل کسی که در مسیر ، گم شده و سرگردان بوده و حالا خود را در بین خودی ها می یابد و احساس امنیت و آرامش می کند . با کمال تعجب ، پسر دایی را هم آنجا یافتم که خانمش به طبقه بالا که مخصوص بانوان بود رفته و خوابیده بود . آن مکان ، ساختمان چند طبقه نیمه کاره ای بود که بعد ها قراره " فندق " بشود و بچه های قزوین ، آنجا را برای استراحت و اطعام زوار ، بعنوان موکب ، انتخاب کرده بودند . ( عراقی ها به هتل ، میگویند " فندق " )

     در آن ساعتی که من در انتظار بودم ، نیمه شامی که موکبی در آن حوالی توزیع می کرد ، صرف کرده بودم ، اما با اصرار بچه های قزوین ، ظرف شامی آوردند و قدری خوردم . تا حدود 2 بعد از نیمه شب استراحت کردیم و بعد ، با پسردایی به حرم مشرف شدیم . به دلیل ازدحام جمعیت ، وارد حرم شدن ، عاقلانه نبود . لذا به صحن اطراف حرم ، اکتفا کردیم .  هر کدام ، جایی در بین انبوه جمعیت پیدا کردیم تا به عبادت بپردازیم . فرصتی بود تا خالق کریم را ، به خاطر این فیض عظیم که نصیب این بنده سراپا تقصیر فرموده و حقیر را ، لایق حضور در چنین وادی شریفی ، دانسته ، نیایش کنم . کم نعمتی نصیبم نشده بود .

      نماز تحیتی و زیارت حضرت ، ..... زمانی نگذشته بود که باد پنکه های آب پاش دار دیواری که دور حرم به دیوار ها ، نصب بود و ایجاد سرما می کرد ، موجب شد من سردم شود ولذا مجبورشدیم به موکب برگردیم و درکف سالنی که زوار خوابیده بودند ، روی موکت ، بخوابیم . چون هوا گرم بود ، نیازی به رو اندازهم نبود . با صدای اذان ، همه زوار بیدار شدند و نماز به جماعت ، برگزار شد . بعد از آن ، قدری خوابیدیم و حدود 8 صبح ، برای صرف صبحانه ، بیدارمان کردند .

     در این موقع با همشیره تماس گرفتم و معلوم شد آنها ، تا عمود 285 ، پیش رفته اند و به من پیشنهاد دادند ، ماشین بگیرم و خودم را به آنها برسانم تا همه با هم باشیم . من هم که غریبی و تنهایی  شب گذشته ، بسیار آزرده خاطرم کرده بود ، پیشنهاد پسردایی را برای عزیمت به بعضی زیارتگاه ها ، قبول نکرده ، به بهانه در انتظار بودن همشیره ها ، فرار را بر قرار ، ترجیح داده از پسر دایی خدا حافظی و راهی کربلا شدم .

   اما  ماجرای عمود ها : تعداد تیر های چراغ برق وسط جاده بین نجف و کربلا را شماره گذاری و پلاک نصب کرده اند ( حدود 100 کیلومتر)  تا زوار ، با مشاهده آنها و اعلان به یکدیگر ، از فواصل طی شده از نجف و مانده تا کربلا ، مطلع شده ونیز برای پیداکردن یکدیگر ، آدرسی باشد که  به هم  اطلاع دهند .

     از محله های اطراف حرم که دور شدم ، ماشین هایی مسافران را به نقاط مختلف عراق ، می رساندند . کرایه مینی بوس برای کربلا ، نفری 50 هزار تومان و با ماشین های شخصی ، نفری 60 هزار تومان بود . داخل جمعیت ، پیاده به راه افتادم . ظاهرا ، مسیر حرم تا اول جاده کربلا ، چند ساعتی پیاده روی معمولی لازم داشت . در مسیر ، تقریبا تمامی منازل ، باز و صاحبان آنها ، با هر امکانی که داشتند ، از زوار ، پذیرایی میکردند . البته نه اینطور که کسی به طرف آنها برود و درخواستی داشته باشد و آنها نیز اجابت کنند ، نه . بلکه سر راه زوار قرار گرفته برای اشربه و اطعمه ای که تدارک دیده بودند ، تبلیغ و درخواست استفاده می کردند . چون صبح بود ، خیلی ها شیر سرو میکردند . عده ای هم انواع چای ایرانی و عراقی (چای عراقی خیلی غلیظ و تیره بود) ، دم نوش های مختلف ، نوشیدنی های مختلف سرد و گرم . عده ای هم اطعمه مختلف گرم و سرد ،  بصورت ساندویچ ، نان پیچ ، و یا داخل ظروف یک بار مصرف ، به همراه نان ، تقدیم می کردند . در فواصلی ، عده ای گوشت تازه رو سیخ و کباب و یا ماهی های سفید و درشتی را از وسط دولپه کرده ، داخل طوری ، کباب و ارائه می کردند .عده ای هم که عمدتا افراد مسن بودند ، در وسط راه ، در حالی که سه پیاله کوچک چینی گلسرخی در یک دست و با بهم زدن پیاله ها و ایجاد صدای آن ، و ظرف مخصوص قوری مانند از جنس برنج با لوله نازک و نوک ناودانی بخصوص ، در دست دیگر ، دعوت به صرف قهوه تلخ می کردند . بعلت گرمی هوا ، اکثرا ، مسیر رو آب و جارو کرده و با انواع وسائل ، اقدام به اسپری و پاشیدن مایعاتی از قبیل آب و یا گلاب ، بطرف زوار و اقدام به مرطوب کردن آنها می کردند .

       در صحنه بسیار زیبایی ، پنج ، شش دختر بچه ، قد و نیم قد ، لاغر و کشیده ، با لباسی سراسری و ساده ، بعضی تیره ، به رنگ پوستشان ، مقابل عبور زوار ، صف کشیده در حالی که دست راستشان را بالا برده ، حرکت میدادند ، فریاد رسای "یا لثارات الحسین " سر می دادند . یکی دو کیلومتر جلوتر ، همین ترکیب ، این بار ، چند پسر بچه بودند .

     در یک منظر ، مرد مسن با ظاهری متمول ، پرتقالهایی بسیار عالی  در آن فصل سال ، هدیه می کرد .

      در همین نظاره ها غرق بودم که متوجه پسر بچه ای که جلو حرکت مرا گرفته و پشت سر هم می گفت " واجب ، واجب " و به دمپایی های من اشاره می کرد شدم . ناچار ، قبول کردم . فوری خم شد و پای مرا به روی جعبه ای چوبی که دو سه تا پسربچه دیگر مقابل آن نشسته بودند ، هدایت کرد و دمپایی  را از پای من در آورده ، به یکی از آنها داد . او بلافاصله با دستمالی گرد آنرا گرفته واکس زده به نفر بعدی برای برق انداختن داد و برای لنگه بعدی دمپایی هم به همین منوال .

        بالاخره مسیر محلی تمام و به اول جاده نجف به کربلا و عمود 1 رسیدم . تا کربلا ، 1450 عمود دارد که 1300 عمود در جاده اصلی و حدود 150 عمود دیگر،در فاصله جاده تا نزدیکی حرم امام حسین (ع) هست .

 در آنجا ، به خاطر اصرار اقوام طی تماس تلفنی ، که " بهتره با هم باشیم "، و تا اون موقع به عمود 430 رسیده بودند ، با مینی بوسی  که مقصد کربلا داشت ، 30 هزار تومان دادم تا مرا پای عمود 450 که اقوام در آنجا زیر درختان ، منتظر من بودند ، پیاده کرد . در مسیر، با قطارهای شتر، با تزئیناتی مختلف مواجه می شدیم که صحنه های به اسارت بردن اهل بیت امام حسین (ع) را شبیه سازی و به نظر می آوردند . در یکی از این قطارها ، در ردیف جلو کاروان ، شترها و اسب های گران قیمت با تجهیزات زرق و برق دار و سواران با نخوت و متکبر، ( نمایانگر مامورین حکومتی ) و بدنبال آنها ، عده ای با البسه ژنده و حالات رقت بار، ( به معنی اسرا ) مهیا کرده بودند .

 

    

 

حالا ، همه با هم راه افتادیم . همشیره ، کوله پشتی مرا گرفته ، روی کالسکه محسن آقا  که اثاثیه مسافرتشان را در آن  حمل میکردند ، گذاشته تا غروب ، پیاده روی کردیم . محتوای کوله پشتی من ، شامل یک پیراهن ، یک جفت دم پایی ، یک عبا ، یک دست لباس زیر و یک حوله یک متری بود که اکثرا،اگر مسیر نا مناسب نبود ، با دمپایی راه می رفتم . در مسیرهای نا مناسب ، از کفش راحتی که موقع عزیمت به کربلا ، از همسایه مغازه ، خریده بودم ، استفاده می کردم که مخصوص پیاده روی ، نرم ، سبک ولی البته حتی با وجود اینکه چند روز قبل ، یک شماره کوچکتر آن را خریده بودم وچون احساس تنگی می کردم ، دوباره ، یک شماره بزرگتر گرفتم ولی آن هم حداقل ، یک شماره کوچک بود و لذا ، با دمپایی ، راحت تر بودم . حالا چون محسن آقا و جعفر آقا ، هر کدام یک کالسکه ، برای حمل اسباب و اثاثیه شان داشتند و من دست خالی بودم ، و نیز بخاطر تغذیه هایی از قبیل اطعمه و اشربه که در مسیر ، به وفور ، توزیع می کردند و خوب برای بعضی از انواع آنها ، ذائقه مشترکی نداشتیم ، گاهی با هم حرکت می کردیم و گاهی در بین جمعیت انبوه راهپیمایان ، همدیگر را گم میکردیم که در اون مواقع ، تلفن همراه و آدرس شماره عمودها ، بکار می آمدند و گاهی که شارژ باتری و یا مشکل خط بوجود می آمد ، قدری نگران هم می شدیم . برای همین ، شماره عمودی را برای وعده ملاقات بعدی مان ، تعیین می کردیم . هر که زودتر به وعده گاه می رسید ، استراحت می کرد تا بقیه برسند وبعد از تنفسی ، یا بجا آوردن فریضه نماز، باز وعده گاه دیگری تعیین و حرکت می کردیم .

     غروب ، به قصد نماز و استراحت ، داخل کوچه ای شدیم که در آن ، شخصی منزل خودش رو حسینیه کرده و یا اینکه حسینیه را ، به قصد اسکان زوار، ایجاد کرده وبرای اسکان خانم ها در نظر گرفته بود و مجاور آن چادر بزرگی بصورت سوله ، که دو سر آن باز بود برای آقایان برپا کرده بود و برای خنک کردن آن ، چند کولر و پنکه  بکار گرفته بود . نماز مغرب و عشا ، در چادر به جماعت برگزارشد .بعد از نماز، ساعتی به اطراف ، به گشت و گذار ونهایتا ، به چادر، برای استراحت برگشتیم . چون من از باد پنکه ، خاطره خوبی ندارم ، بیرون از چادر ، با عبایی که با خود آورده بودم ، روی حصیر ، دراز کشیده ، خوابیدم .

 

       دو سه ساعت بعد از نیمه شب ، برای ادامه راه ، بیدار شدیم . صاحب حسینیه که مردی مسن و جا افتاده بود و با پیراهنی سفید و  بلند ، در کنار چادر روی چهار پایه ای ، آماده به خدمت نشسته بود و سیگار می کشید ، مرا صدا کرد و گفت حمام واجب ، حمام ، خوب . من هم پذیرفتم و حوله ام را برداشته بطرف حمام مورد اشاره صاحب خانه رفتم .

     در زیر ساختمان ، محوطه ای با لوازم ساختمانی ضعیف ، چند دوش مستقل وچند دستشویی ، ایجاد کرده بود .  دوشی گرفتم . آب ، گرم نبود ولی به دلیل گرمی هوا ، نیازی به آب گرم هم نبود  . خوب انصافا در آن بیابان ، این امکانات ، نعمتی بود .   با آن دوش مختصر ، شادابی و تازگی کاملا محسوس بود .

     حرکت کردیم و تا وقت نماز صبح پیش رفتیم . نماز، در موکبی به جماعت برقرار شد و بعد از نماز، به پیاده روی ادامه دادیم .

        عرض جاده نجف به کربلا ، چهار قسمت می شد . دو قسمت وسط  که آسفالته و برای رفت و برگشت اتومبیل ، و بین آنها ، بلوار  بود و دو طرف جاده آسفالته ، یا خاکی بود و یا آسفالت ضعیفی داشت که زوار ، عمدتا  از بخش شمالی جاده حرکت می کردند و در بیشتر مسیر ، درهر دو طرف  این بخش از جاده ، انواع موکب های خدمتی به صور مختلف ، از قبیل ساختمان ، چادر ، دکه و یا محیط رو باز، بر قرار بود . در بین موکب های مذکور که اکثرا به تغذیه زوار میپرداختند ، موکب های دیگری هم برای انواع خدمات مورد نیاز مسافرین از قبیل ارائه خدمات فیزیو تراپی ، واحد های پزشکی ، هلال احمر ، تشخیص پزشکی ، چه سنتی و دارویی گیاهی و چه کلاسیک ، تعمیرگاه های کیف ، کفش ، عصا ، کالسکه ، مکان هایی برای استراحت دارای پنکه و کولر ، سرویس های بهداشتی که متاسفانه ضعف این مورد قابل اغماض نبود ، دکه هایی با تعدادی ماشین لباسشویی که لباس را گرفته ، بعد از شستشو خشک کرده و در خصوص پیراهن و شلوار ، اتو کرده ، تحویل میدادند ،

خدمات آرایشگری ، خدمات الکترونیکی برای گوشی ها ، خدمات تغذیه ای ، شامل انواع اطعمه و اشربه سرد و گرم ، نانوایی شامل انواع نان از قبیل لواش ، معمولی ، با گندم ، با برنج ، با شیر ، با روغن ، شیرین ، نان ساندویچی به شکل چراغ علاالدین ، تافتون ، شیرینی پزی شامل انواع شیرینی های محلی با اشکال و مواد تشکیل دهنده مختلف و متنوع ، اغذیه هایی مخصوص و با تنوع ، مثلا ، بادمجان را با پوست بصورت نگینی ، با مواد دیگر و ادویه های بخصوص ، لای نان ساندویچی های به شکل " چراغ علاءالدین " ، ارائه میدادند ، انواع آش ، انواع کباب گوشت ، بصورت برگ یا کوبیده ، لقمه وغیره ، آبگوشت ، ماهی و طیور ، خوراک نخود با ادویه مخصوص ، انواع اشربه سرد و گرم ، شامل شیر ، شربت های خانگی و یا صنعتی رقیق شده مثل سن ایچ ایران ، با عطرها ، رنگ ها و طعم های گوناگون ، نوعی شربت لیمو که در آن ، لیمو های به شکل لیمو عمانی ولی درشت تر و به رنگ سیاه درآب و شکر ریخته بودن و طعمی خاص داشت ، انواع چای و دم نوش ، (عرب ها در خوردن شکر ، افراط میکنند . بطوری که یک چهارم استکان و گاهی بیشتر، شکر میریزند . و چون مایلند ، مسافر در گذر، از اهدایی آنها استفاده کند ، استکان ها و یا لیوان های یک بار مصرف را ردیف ، چیده ، شکر آنرا شامل یک تا دو قاشق غذاخوری ریخته آماده می کنند و یک یا چند نفر کتری به دست منتظرند تا بنا به خواست  مسافر که چه نوع چایی ، ایرانی ، عربی، قهوه و یا دمنوش می خواهد ، پر کنند لذا من که تمایل به خوردن شکر نداشتم ، یا با خودم ، لیوان قبلی ام را ارائه می دادم ، و یا شکر داخل آن را در لیوان دیگری می ریختم و این ، موجب تعجب آنها بود . یک بار ، شخصی گله گی می کرد که چرا شکر کم دارد ( که کم نبود ، من یک لیوان برداشتم و شکرش رو داخل لیوان او خالی کردم و او ، خوشحال شد و لیوان خالی را که به طرف خادم موکب گرفتم تا چای بریزد ، اصرار داشت درونش شکر بریزد و برایش عجیب بود که من مانع ریختن شکر شدم ) ، انواع آب معدنی بصورت بطری و لیوانی البته همگی به رایگان ، ایجاد کرده بودند .     اینها ، اکثرا ، شبانه روز، فعال بودند . چرا که سیل جمعیت ، چنان آب جاری رود خانه ، توقف ناپذیر بود . البته برای بعضی ساعات ، مثل ساعات گرم و یا نزدیک سحر،  بعد از نماز صبح ، شدت جریان جمعیت ، تغییر می کرد ولی به هیچ وجه ، متوقف نمی شد  .

       برای نماز مغرب و عشا ، به موکب امام رضا (ع) رسیدیم که خیلی بزرگ و مرتب و تمیز، با مساحتی زیاد ، ساختمانی چند طبقه در حال تکمیل ، شامل مسجد ، حسینیه ، محل اسکان مسافر ، آشپزخانه و غیره بود . در مسیر بین ساختمان مذکور و ساختمان سرویس های بهداشتی ، اطاقک هایی ، تمیز ، با سنگ و سرامیک ایجاد کرده بودند که به مشاغل خدماتی مورد نیاز زوارنظیر خیاطی و کفاشی و غیره ، اختصاص داشت . سرویس های بهداشتی سنگ فرش و شیک ، دارای دوشهای حمام و امکانات عالی بود . برای خانم ها زیرزمین ساختمان را در نظر گرفته بودند که وسیع و راحت بود ، ولی گرم . اما صحن مسجد ، طبقه اول را برای آقایان در نظر گرفته بودند که مملو از مسافر بود . لذا ما مردها ، به ساختمان مجاور موکب امام رضا که به وسعت و مرتبی موکب امام رضا (ع) نبود ولی جا برای استراحت داشت ، رفتیم . در همان اوائل ، با موز پذیرایی شدیم . تشک هایی در عرض هم ، سرتاسر سالن ، آماده کرده بودند . بالای سر بستر خوابمان ، پریزهای برق بود ولذا ، گوشی هایمان را برای شارژ وصل کردیم و چون کلید های پنکه ها نیز مجاور پریزها بودند ، در حداقل گذاشتم که باد کولر ها رو به طرف ما به آرامی ، هدایت کند و خوابیدیم . کمی بعد ، من بیدار شدم و نور چراغ های بیرون از پنجره ، باعث شد تصور کنم  هوا روشن شده و به سرعت بلند شدم تا به وضو و نماز قبل از طلوع آفتاب برسم . سه نفر که در وسط موکب نشسته و منتظر جایی برای خوابیدن بودند ، پرسیدند می خواهم موکب را ترک کنم ، گفتم می خواهم برای نماز بروم ولی این رختخواب که تا برگشتن من خالی خواهد ماند ، پس حداقل یکی از شما ، در آن بخوابید ، من که برگردم ، خدا کریم است . به سرعت به طرف سرویس بهداشتی موکب امام رضا (ع)  که مجاور همین موکب بود رفته ، وضو گرفته آمدم . البته ، پشت این ساختنان هم سرویس بهداشتی بود ولی نه به شیکی و مرتبی موکب امام رضا (ع) . بسرعت آمدم تا به نماز برسم که متوجه شدم ، اشتباه کرده ام ، تازه ساعت یک و نیم بعد از نیمه شب است . لذا به موکب مجاور، سراغ رختخواب خودم برگشتم ، دیدم با آنکه تشک های موکب ، باریک هستند ، دو نفر ، بطور فشرده ، در تشک من ، آرام گرفته اند . نا چار ، به محوطه نسبتا وسیع جلو موکب امام رضا (ع) رفته روی یکی از صندلی های آنجا ، نشسته ، چرت می زدم که در حال خواب و هشیاری ، شنیدم شخصی با کسی می گفت " چرا این آقا ، اینطوری، اینجا خوابیده . بعد سعی کرد منو صدا کند و گفت آقا پاشوبرو یک پتو بیار و همینجا یه گوشه بخواب . مگه ما مردیم که تو اینطوری اینجا بخوابی . من هم که قدری هشیار شده بودم ، به داخل مسجد رفته یکی از پتو ها که تعداد زیادی گوشه مسجد بود ، برداشته آمدم در لبه  نمای ساختمان مسجد که حدود یک متر سنگ فرش و در ارتفاع دو متری زمین بود ، تخت ، خوابیدم . برای نماز صبح که بلند شدم ، کف محوطه ورودی ، مملو از مسافر بود که هریک با پتویی قناعت کرده و خواب بودند .

     نماز به جماعت در همان مسجد برگذار شد و باز براه افتادیم . در راه ، صبح ها اکثرا ، شیرگرم سرو میکردند . بعضی بهمراه آن ، کلوچه ، کیک ، شیرینی که خیلی ها ، همانجا می پختند ، ارائه می کردند . شیرینی های دیگری مثل بامیه بلند و کوتاه ، نوعی بامیه که قطور تر و وسط آن سوراخ بود ، حتی زولوبیا ، بامیه کروی به اندازه توپ تخم مرغی ، شیرینی هایی به شکل توپ تخم مرغی با مصالح مختلف . در مورد اطعمه هم ، تنوع زیاد بود . صبح ها اغلب ، ترکیباتی از  املت ، تخم مرغ آب پز به همراه نان هایی که اغلب در همان مسیر می پختند ، از انواع تافتون مرغوب ، لواش ماشینی و یا ساندویچی ارائه می کردند . نون ساندیچی ، یا به صورت گرد بود و یا اکثرا به شکل چراغ علاء الدین بود . بعضی هم با برنج نان می پختند و تعارف می کردند .

       افرادی که ارائه خدمت میکردند ، محدودیت سنی نداشتند . از بچه های چهار، پنج ساله ، تا زن و مرد پیر و با توانایی محدود . بعضی بچه های خرد سال ، با آن جسم ضعیف ، مجمعه های پر از ظرف غذا بر سر گذاشته در وسط راه زانو زده یا ایستاده ، با عبارات " یا لثارات الحسین " ، از زوار ، دعوت به قبول طعام میکردند . در مواردی ، تعدادی پسر بچه یا دختر بچه در مقابل عبور زوار ، صف کشیده ، هریک نوعی ظرف عطر ، به شکل غلطکی یا اسپری ، به زوار ارائه و تحولی در بوی ناشی از عرق بدن ها و یا احشامی که برای ذبح در مسیر نگهداری میشدند ، ایجاد می کردند .

 

 

 

   در طول شبانه روز ، فشردگی حرکت جمعیت متفاوت بود ولی هیچ لحظه متوقف نمی شد . مثلا بعد از نماز صبح وگاهی بعد از نماز عشا ، فشردگی جمعیت بیشتر بود . بطوری که کسی قادر به حرکت سریع نبود . عرض مسیر حرکت زوار ، اکثرا  10 ، 15 متر بود ولی در بعضی جاها ، بخصوص جاهایی که مسیر ، خیلی خاکی و گلی بود ، عده ای از زوار ، از جاده ، ماشین رو استفاده می کردند . تا اینکه مجددا مامورین ، جمعیت رو به جاده کناری هدایت می کردند .

    زوار ، اکثرا از لباس ساده استفاده کرده بودند و خیلی ها از چفیه و یا کلاه روی چفیه برای محافظت از تابش خورشید استفاده میکردند . 

   طبیعی بود ، در این مسیر گاهی پنج ، شش روزه ، با آن گرما و گرد و خاک ، بدن ها عرق کرده لباس ها کثیف و یا نیاز به تعمیر پیدا کنند و همچنین ، کالسکه ای که خیلی ها با آن اثاثیه  یا اطفالشان را حمل می کردند ، و یا عده ای چمدان چرخ دار به همراه داشتند و خلاصه کیف و کفش افراد ، به هر دلیل نیاز به مرمت و تعمیر داشته باشد . برای این منظور ، در موکب هایی ، افرادی با امکانات خیاطی ، خدمات کیف و کفش ، تعمیرگاههای کالسکه و چمدان ، لباسشوئی ، اتوکشی ، واکسی و خلاصه کسی لاعلاج به معیوب حرکت کردن ، نبود . همه این خدمات هم در کمترین فرصت انجام می شد .   

      در موکب هایی ، امکانات مختلف پزشکی اعم از سنتی با داروهای گیاهی و یا اکیپ های مجهز پزشکی از طریق هلال احمر و غیره ، با انواع تجهیزات ، به خدمت رسانی مشغول بودند .

     در این میان ، بجز حل مشکلات پزشکی ، موکب هایی برای رفع خستگی و یا گرفتگی و وا ماندگی عضلات افراد ، مجهز به انواع ابزارفیزیو تراپی و ماساژ و غیره و نیز افرادی توسط ماساژ دستی و یا مشت و مال زوار ، آماده به خدمت بودند .

    در مجموع ، در این فاصله 78 کیلومتر بین نجف تا کربلا و احیانا ده ، پانزده کیلومتر جاده تا حرم های امام حسین (ع) و حضرت علی (ع) ، احساس خستگی و ناتوانی ، جلوه نمی کند .هر چند که عده ای بعلت عدم تجربه و یا دقت نکردن در نوع کفش تاولی در پایشان ظاهر میشود که البته موکب هایی هم برای علاج سریع این گونه مشکلات ، توسط کرم های مخصوص ، وجود داشتند . من ، تنها ، شب قبل از حرکت ، حنای مرغوبی را که تهیه کرده بودم ، به کف پا ها تا بالای پا ها، مالیده و با پلاستیک ، تا دور مچ پا ها رو با چسب ، کیپ کرده خوابیدم و برای نماز صیح که بیدار شدم ، شستم . لذا کوچکترین ناراحتی نداشتم .

          تا بعد .

 

         

            نمیدانم این چه خصلتی است که من دارم ، به هر حال نسبت به آن ، احساس بدی ندارم تا سئی در زدودنش بکنم . و آن اینکه ، اگر به مسائل پیرامونم ، توجه کنم ، عمیق خواهد بود و طالب بهترین حالت ممکن هستم و از کاستی ها و ناهمواری ها ، ناخوشنودم . مثلا ، اینکه ، هدف اصلی  در این سفر اربعین ، تنها ، زیارت ، نیست . بلکه اصلا ، با این ازدهام جمعیت ، زیارت ، میسور ، نیست . بلکه هدف اصلی ، به نمایش گذاشتن اجماع در نمایش  تمنای انفس بر حق طلبی ، حق جوئی ، استکبار ستیزی ، نپذیرفتن ظلم به هر قیمت است . چه قیمت نهائی را سالار بزرگ شهیدان ، با نثار خون خود و عزیزانش ، آنهم نه با سر فرود آوردن در مقابل کفر که از قفا جدا کند ، بلکه با ایستادگی و جنگیدن با شهامت ، و نهایتا ، سر دادن در این راه شریف  الهی و رهنمون بشری که طالب عزت  بشریت و زندگی باعزت است که خداوند ، انسان را با عزت آفریده و لذا حق ندارد این عزت الهی را به خفت  دنیای نا چیز ، بفروشد . لذا ، از این که  افرادی را در صف کباب ، چه کباب کوبیده و چه کباب برگ ، میدیدم ، برای آنها ، احساس حقارت میکردم . آیا این نفس ، آنقدر کم مقدار است  که حالا که فرصت درک محضر الهی پیش آمده ، این غنیمت عضما را در صف مطلوب شکم ، به بطالت بگذرانی ؟ !!!! در همین رابطه ، در مجالی دیگر ، من نیز در صف ایستادم . و در آن صف ، به گونه معکوس ، موجب تاسف بود . به این ترتیب که ، در نزدیکی کربلا ، من که بار و بنه ای نداشتم و به همین خاطر ، از همراهان ، جلو افتاده بودم و زود تر به شهر ، وارد شدم . بعد از ظهر بود . تقریبا در تمام کوچه ها و خیابان ها ، حرکت جمعیت ، و موکب های پذیرایی شاخص بود . از موکبی برای ادای نماز ظهر و عصر اجازه ورود گرفتم و بعد از نماز ، مدتی به دنبال آدرس " تل زینبیه " گشتم که هم مایل بودم ببینم ، چه جور جایی است ، و هم ، تعدادی از بچه های قدیم سپاه ، که قبل از اربعین ، نزدیک مغازه ، پایگاه جمع آوری امکانات ، برای دایر کردن موکب در کربلا ایجاد کرده بودند ، آدرس موکب کربلا را ، حوالی تل زینبیه داده بودند ، خلاصه به نتیجه نرسیدم و نهایتا طی تماس با همراهان ، معلوم شد آنها ، در موکبی نزدیک حرم ، مستقر شده اند که به آنها  ملحق شدم . بعدا ، آدرس یک سرویس بهداشتی عمومی را در همان حوالی گرفتیم که تعدادی دوش نیز برای غسل زوار ، ایجاد کرده اند .  خوب برای زیارت حرم یار ، شایسته است که با غسل و تطهیر شده شرفیاب شویم . لذا ، به قصد غسل زیارت ، عازم آن محل شدم . جمعیت زیاد و تعداد دوش ها ، کم در نتیجه ، باید پشت در دوش ها ، به انتظار نوبت ، می ماندیم . وقتی نوبت به من رسید ، شخصی ، بی توجه به اینکه باید منتظر نوبت بماند ، بعد از خالی شدن دوش ، شاید یک بفرمایید هم زد و به هر حال ، داخل شد و در را بست . کسی که بعد از من آمده و پشت در دیگری به انتظار مانده بود ، معترض شد که چرا اجازه دادم ، فردی بدون توجه به انتظار بقیه ، از راه برسد و داخل دوش بشود . من از این طرز تفکر ، در بهت فرو رفتم . افسوس خوردم که ما چند روز پیاده آمده ایم ، از این همه گذشت و ایثار مردم بهره بردیم و مهمتر این که ، مقصود از این حرکت عظیم را نیاموختیم که حاظر نیستیم یک نوبت دوش گرفتن را به دیکری بدهیم . !!!!!!

تا بعد .